Lodowy las.

[Amelia]

Wpełzłam i zmieniłam się w konia.
Zaczęłam biec przed siebie nie patrząc gdzie idę.

[Amelia]

Kiedy byłam tak zmęczona że kopytka się pode mną uginały rozpostarłam skrzydła i zręcznie omijając drzewa w locie przyspieszyłam.

[Amelia]

Po chwili zatrzymałam się na niewielkiej polance.
Zmęczona położyłam się. Mogłam być pewna że nikt mnie nie znajdzie.

[Amelia]

Odpoczęłam i przemyślałam wszystko.
Co prawda dużo to nie pomogło bo teraz byłam jeszcze bardziej zła na córkę mojej mamy ale przynajmniej się opanowałam i zaczęłam biec drogą powrotną.

[Amelia]

Wybiegłam.